Louise Brown over het belang van Wereldvruchtbaarheidsdag

Toen mijn moeder mij in 1978 baarde, kwam er een einde aan een verlangen van negen jaar om een ​​eigen baby te hebben.

Ze bracht mijn zus Sharon groot, die in een eerdere relatie het kind van mijn vader was. Sommige mensen vonden dat dat genoeg voor haar zou moeten zijn. Dat was het niet. De artsen vertelden haar dat ze maar een miljoen tot één kans had. Ze dacht dat dat op zijn minst een kans was.

Voordat ik werd geboren, maakte ze zware treinreizen van Bristol naar Manchester, ooit bloedend en alleen bang. Ze was bang voor naalden, maar ze verdroeg talloze injecties nadat ze door Patrick Steptoe en Bob Edwards op het baanbrekende programma was aanvaard.

Mama heeft de hoop nooit opgegeven

Ze geloofde altijd dat ze op een dag haar baby in haar armen zou houden. Het was zwaar. Mama leed aan een depressie. Maar ze hield vol en ik werd geboren volgens een methode die nog nooit eerder had gewerkt.

Veertig jaar later hebben we een lange, lange weg afgelegd in de vruchtbaarheidsbehandeling, maar voor de betrokken mannen en vrouwen is het nog steeds een persoonlijke en vaak eenzame reis.

Daarom steun ik met veel plezier Wereldvruchtbaarheidsdag, aangezien het erop gericht is mensen aan het praten te krijgen

Mensen kunnen leren van elkaars ervaringen; moedigen elkaar aan, verspreiden hoop en krijgen met behulp van de vele experts en specialisten die deelnemen ook antwoorden op vragen die ze hebben.

Het is een dag voor iedereen over de hele wereld om hun hoop op de toekomst nieuw leven in te blazen en het bewustzijn te vergroten van dit probleem dat miljoenen mensen wereldwijd treft.

Op WFD is het thema #IVFcaretoshare. Een dag waarop we je vragen om je verhalen op social te delen met #ivfcaretoshare en #worldfertilityday.

Waarom geen evenement organiseren, een online bijeenkomst creëren. . .